Karate to japońska sztuka walki rozwinięta z systemów chińskich, będąca sposobem samoobrony nieuzbrojonej osoby, wykorzystującym techniki uderzeń i kopnięć.
Nazwa karate została zatwierdzona dopiero w 1936 roku. Od momentu powstania sztuka ta ewoluowała zmieniając swój charakter z utylitarnego systemu walki na system psychofizycznego doskonalenia się, gdzie na pierwszy plan wysunął się aspekt DO - "drogi", którą kroczy się całe życie, jako symbolu niekończącego się procesu dążenia do doskonałości. Stąd też, spotykana jest także nazwa karate-do.
Karate to w dosłownym tłumaczeniu 'pusta ręka', do - 'droga'. 'Karate ni sente nachi' - karate nie jest techniką agresji. Słowa te, które niegdyś zwykł powtarzać swoim uczniom Gichin Funakoshi najlepiej oddają sens karate.
Karate niezależnie od okoliczności nie może być użyte w sposób ofensywny. Jest sztuką przede wszystkim obrony i nigdy nie może służyć do ataku. Stare przysłowie japońskie mówi że silny wiatr może łamać mocne drzewo, ale nie wiotkie wierzby. Wielkimi wartościami karate są rozwaga i humanitaryzm. Karateka powinien być zawsze gotowy, ale nigdy nie powinien używać swych umiejętności karate, a już w żadnym wypadku nie powinien używać pięści do rozstrzygania różnicy zdań.
Nazwa kyokushin pochodzi od japońskich słów:
Założycielem stylu był urodzony 27 lipca 1923, Koreańczyk, Choi Yeong-Eui, który po przybyciu do Japonii przybrał imię Masutatsu Ōyama.
Stworzona przez niego Międzynarodowa Organizacja Karate Kyokushin-kaikan (International Karate Organization Kyokushin-kaikan, w skrócie IKO) była do momentu jego śmierci w 1994 r. największą organizacją sztuk walki na świecie. Po śmierci Masutatsu Ōyamy ogłoszono, że na mocy testamentu sukcesorem zmarłego i nowym liderem światowego kyokushin jest Akiyoshi Shokei Matsui.
Nazwa karate została zatwierdzona dopiero w 1936 roku. Od momentu powstania sztuka ta ewoluowała zmieniając swój charakter z utylitarnego systemu walki na system psychofizycznego doskonalenia się, gdzie na pierwszy plan wysunął się aspekt DO - "drogi", którą kroczy się całe życie, jako symbolu niekończącego się procesu dążenia do doskonałości. Stąd też, spotykana jest także nazwa karate-do.
Karate to w dosłownym tłumaczeniu 'pusta ręka', do - 'droga'. 'Karate ni sente nachi' - karate nie jest techniką agresji. Słowa te, które niegdyś zwykł powtarzać swoim uczniom Gichin Funakoshi najlepiej oddają sens karate.
Karate niezależnie od okoliczności nie może być użyte w sposób ofensywny. Jest sztuką przede wszystkim obrony i nigdy nie może służyć do ataku. Stare przysłowie japońskie mówi że silny wiatr może łamać mocne drzewo, ale nie wiotkie wierzby. Wielkimi wartościami karate są rozwaga i humanitaryzm. Karateka powinien być zawsze gotowy, ale nigdy nie powinien używać swych umiejętności karate, a już w żadnym wypadku nie powinien używać pięści do rozstrzygania różnicy zdań.
Nazwa kyokushin pochodzi od japońskich słów:
- kyoku - biegun, ekstremum, najwyższa ranga;
- shin - prawda, prawdziwość, rzeczywistość.
Założycielem stylu był urodzony 27 lipca 1923, Koreańczyk, Choi Yeong-Eui, który po przybyciu do Japonii przybrał imię Masutatsu Ōyama.
Stworzona przez niego Międzynarodowa Organizacja Karate Kyokushin-kaikan (International Karate Organization Kyokushin-kaikan, w skrócie IKO) była do momentu jego śmierci w 1994 r. największą organizacją sztuk walki na świecie. Po śmierci Masutatsu Ōyamy ogłoszono, że na mocy testamentu sukcesorem zmarłego i nowym liderem światowego kyokushin jest Akiyoshi Shokei Matsui.
